Viva la Sanja: The Parent Paradox

That's right, the parent paradox. Onlangs viel het me op dat mijn ouders tegenstrijdige verwachtingen hebben van mij. Heel irritant, want aan verwachtingen moet je voldoen. En als deze tegenstrijdig zijn, welke kant moet je dan uit?! Je herkent zeker deze gedachtengang: 'Het is toch nooit niet goed hé!' tegenover je ouders?
Lees de volgende -waargebeurde- anekdotes en krijg het 'Jadatisherkenbaar!'-gevoel.

- In H&M kocht ik een mooi kleedje met mijn eigen zakgeld. Dolenthousiast deed ik het meteen aan nadat ik het prijskaartje eraf trok. Moeders hebben een arendsoog voor nieuwe dingen. 'Is dat nieuw?' vroeg ze me. 'Ja', antwoordde ik. 'Heb je dat met je eigen geld betaald?'
'Ja', antwoordde ik opnieuw. Moeder: 'Je weet toch dat je je kleren niet zelf hoeft te betalen! Leg het rekeningetje maar bij de computer.'
In my head, it goes like: 'YAAAAAY'
Een tijd later zie ik nog een leuk kleedje in H&M. Ik heb niet zoveel zakgeld over, maar ik bedenk me dat mijn ouders dat kleedje toch terugbetalen, so why not. Thuis geef ik het rekeningetje aan mijn moeder. Haar reactie: 'Heb je nu weer iets gekocht? We blijven uw kleren niet betalen hé!'
(In my head, it goes like: 'I'm confuuused?')

- Toen ik 15 jaar oud was, begon ik te experimenteren met make-up. Ik deed eens wat mascara op en een goeie streep eyeliner. Tot ergernis van mijn moeder. Ze vond dat ik er te jong voor was en geen make-up nodig had.
Op een dag hadden mama en ik afgesproken om naar Antwerpen te gaan. Ik had geen zin om make-up op te doen. 'Niet erg,' dacht ik. 'Mama vindt dat toch niet leuk.'
Vlak voor we vertrekken zegt ze opeens: 'Je gaat toch nog make-up op doen he? Want ZO ga ik met u niet buiten!'
(Aaaw, thanks mom.)

- Wanneer er een redelijk groot familiefeest plaats vindt (als in: communie, trouwfeest, ...) heb ik volgens mijn moeder 'niets in mijn kast hangen om aan te doen'.
Wanneer ik naar de winkel ga en haar een kledingstuk toon dat wel van pas zou komen op zo'n momenten, zegt ze dat ik 'al genoeg kleren in mijn kast heb hangen'
(We blijven optimistisch: mijn kast is halfvol)

- Er zijn zo van die lazy ass dagen dat ik liever op mijn kamer zit te gamen en wat aan social networking doe. Perfect normaal vind ik, zo -op zijn Flair's jargon gezegd- me-time. Mijn vader heeft er na een paar dagen genoeg van en zegt dat ik wat meer moeten buitenkomen, wat zon oppakken. Zo gezegd, zo gedaan. Ik nam een deugddoende douche en ging de volgende dagen hele dagen weg met vrienden. Na enkele dagen vroeg mijn vader wanneer ik eens wat meer zou thuisblijven.
(Dan voel ik mij als een kat die niet kan beslissen of ze binnen of buiten wil blijven)

- Soms houdt het avondmaal bereiden veel werk en tijd in beslag. Omdat ik gauw wil eten wanneer ik thuiskom van school, wil ik altijd wel een handje helpen. 'Ga. Uit. Mijn. Keuken.' Krijg ik dan meestal als respons.
En dan heb je van die dagen wanneer je van school of werk thuiskomt en meteen in die o zo comfortabele zetel ploft en je opeens vanuit de keuken een 'Ik kan ALTIJD hulp gebruiken zenne!' hoort.
(Ideaal: petatten chillen in de zetel terwijl je je fav show op tv ziet)

- Af en toe gebeurt het eens dat ik 's avonds bij het avondeten niet zoveel zin heb om te eten. Geen idee hoe het komt, soms heeft mijn maag precies niet veel zin om gevuld te worden. Ofzoiets. Mijn ouders: 'Je eet te weinig! Straks ben je vel over been'
Dan, op woensdag komt de overheerlijke spaghetti van mijn moeder op tafel en heeft mijn maag opeens wel zin om gevuld te worden. 3 borden spaghetti gaan binnen. Mijn moeder: 'Pas maar op, of dat vet kruipt allemaal weer naar uw kont'
(I can't win)